60 van Texel

Het avontuur rondom Texel 60km

 

Op 24 april 2011 begon het avontuur op Texel. Met Chantal, Hanke en Jolien vertrok ik om 14:10 uur vanuit Utrecht naar Texel. De reis verliep soepel en we waren blij verrast met de mooie huisjes waar we het weekend mochten verblijven.

 

We werden hartelijk verwelkomd door 15 van onze clubgenoten die het eiland al min of meer onveilig hadden gemaakt. Het hele weekend werd er door iedereen voor iedereen gezorgd. Zaterdagavond hadden Verele en Elke een heerlijke maaltijd voor ons bereid met vis van de bbq en gebakken aardappels, en de verrukkelijk zelf gemaakte Dame Blanche niet te vergeten, die was Top!

 

Chantal, Ingrid en ik gingen nog zo’n 45min hardlopen om even te testen hoe de beentjes voelde en hoe de warmte aanvoelde. Oehh toch voelde ik die verrekte scheen, wat is het toch een rotblessure, die shinsplint. Maar met een grimas op mijn gezicht deed ik of ik niks voelde… Ik begon me al steeds meer druk te maken of dit nu allemaal wel zo’n goed plan was, stress….

Zondag ging ik op een gehuurde fiets op pad met Anneke, Boris en Jolien om een deel van het parcours te verkennen: km 15-30. We schrokken wel een beetje van de zwaarte want morgen rond hetzelfde tijdstip zou het net zo vloed zijn als we nu zagen. De enige mogelijkheid was dus km’s door mul zand ploeteren en hordelopen over de zandkastelen, kuilen en (duitse) kinderen. Maar goed het is wel een mooi stuk, zeker op de ‘savanne-vlakte’ met de schotse Hooglanders.

 

Na 24km te hebben gefietst vonden we het wel is tijd voor een terasje, het was tenslotte schitterend weer (24 graden) en kraakhelder. Gelukkig beloven de weermannen op de wedstrijddag een fris windje en 16 graden. Na het terras hebben we nog even het strand meegepakt en door ‘chocolade-mousse’ gelopen in de Slufter van Texel. Na deze heerlijke ‘rustige’ dag werd er door iedereen meegeholpen in de voorbereiding voor de pasta-party! Want koolhydraten stapelen was vandaag echt een must en bij iedereen ging er ook lekker flink veel in, ook de Dame Blance was weer van de partij! Na het eten merkte je dat de spanning bij iedereen steeg. Ieder deed zijn ding: pakte alvast zijn tas, ging vroeg naar bed of las nogmaals de wedstrijdinfo door.

 

Om 6:00uur werd ik wakker en hoorde ik Marcel en Verele in de kamer praten. Zij waren vroeg opgestaan om onze vriendin Leonie aan te moedigen die de 120km van Texel aan het lopen was en op dat tijdstip langs ons huisje zou komen, echt ongelofelijk wat een bikkel! Ik was nog te slaperig om uit bed te gaan dus ik deed nog een half uurtje mijn oogjes dicht.

Na alle voorbereiding te hebben gedaan voor de wedstrijd werd het tijd om naar de start te gaan. En de spanning en gedachten of ik nu wel moest starten stegen met de minuut.

Het hielp niet mee dat de weermannen het niet goed hadden voorspelt, want het bleek zo’n 24 graden te worden en we zouden de strandstukken moeten lopen tijden vloed, dus: mul zand ploeteren in de warmte.

 

Bij de start aangekomen was ik blij verrast zoveel bekenden te zien. Ja, het ultra-wereldje blijkt toch niet zo groot te zijn. Wat een gezelligheid, ik begon er toch wel zin in te krijgen ;-) Met bijna 400 deelnemers vertrokken we om 10:35uur aan een lange, warme, zware, mooie en sfeervolle tocht.

 

Vanwege de warmte was het advies om rustig te beginnen, vooral omdat na 5km het strand en de zandvlakte’s van de Horst er aan zouden komen met daarna de vloedlijn. Dus ik volgde het advies en begon redelijk rustig. Mijn benen voelde zwaar aan, maar ja ik heb altijd een tijdje nodig om op gang te komen, alleen ja over 5km kwam het strand al…

 

Na de eerste stappen op het zachte, warme zand gezet te hebben begon ik me te realiseren dat het een hele lange en zware toch zou worden. ‘Jeetje hoe ga ik dit in godsnaam nog 55km volhouden, want het is nu al zo zwaar en warm? Goed een beetje vrolijk blijven denken, denk aan de mooie locatie waar je loopt en wees blij dat je überhaupt de mogelijkheid hebt om dit te kunnen doen. Kijk daar is de zee, snel naar de rand van het water, misschien loopt het daar beter’. Maar helaas ook dit was een ramp: zacht zand, water in je schoenen, en allemaal oneffenheden.

 

‘He he, na zo’n 13km eindelijk de duinopgang en een waterpost. Ben ik blij dat ik mijn eigen rugtasje op het strand bij me had, want zo lang zonder water had ik niet fijn gevonden’. Nu kwam er een stukje door de duinen en daarna weer een stuk strand. ‘He he eindelijk kwam ik een beetje in mijn ritme’. Het volgende stuk strand kwam al snel. Ook hier hetzelfde verhaal: alleen maar zacht zand en warmte. Maar ze hadden er nog een moeilijkheidsfactor bijgedaan: kinderen die zandkastelen aan het bouwen waren aan de vloedlijn. Dit werd dus echt hordelopen, want denk maar niet dat de ouders van de kinderen de moeite namen om ze uit de weg te halen. Het senario was dus natte voeten, weg ritme en zacht zand. ‘Ok marjolein houd de moed erin, iedereen heeft hier last van en je hebt door het mooie weer wel veel publiek en aanmoediging en die was top en van harte welkom’.

 

Na 30km hadden we het zwaarste stuk achter de rug en waren we op de helft. ‘Zo dat lucht op’. Nog een mooie bijkomstigheid was Elke: echt geweldig, ze is de hele tweede helft met me meegefietst om me te voorzien van drinken en eten, echt superfijn!

 

Na 35km had ik het erg zwaar. Ik kreeg last van steken in mijn knie, vooral met de klimmetjes bergopwaarts in de duinen. Ik werd stil en zij tegen Elke dat ze maar even afstand moest nemen, want ik moest even op mezelf zijn (‘au au au kut kut kut, ik wil niet stoppen’) al snel riep ik Elke weer dat het al beter ging en dat ik graag wat eten en drinken wilde. De eerste paar gelletjes op het strand waren me erg slecht bevallen, dus was ik overgestapt op powerbar repen, bananen, sportdrank en cola dat ging prima. Na een paar km weer enigszins lekker te hebben gelopen kreeg ik erg last van mijn scheen (shinsplint-probleem), weer een dipje… Maar nadat ik te horen had gekregen dat ik 3^de dame lag, kreeg ik een boost en wilde ik niet opgeven: ‘ik kan dit, kom op energie naar binnen blijven stouwen en niet aan de pijn denken, pijn is maar voor even’. En ja hoor daar zie ik de 3^de dame en het is gelukkig niet Chantal maar een andere dame: ‘die ga ik pakken! En nu doorzetten’.

Wat leuk: twee ganzen met wel 15 pulletjes (=kleine eendjes in het Zaans), en allemaal lammetjes wat mooi hier toch eigenlijk. Opeens krijg ik ontzettende pijn bij mijn tenen. Ze hebben te weinig ruimte omdat ik een kilo zand extra meesleep in mijn schoenen. Ik kan zo echt niet verder dus ik stop even om mijn schoenen te legen en inderdaad flink wat zand, dus wat een opluchting wanneer ik mijn schoenen weer aantrek.

42,195 bordje, ‘zo de marathon heb ik er al op zitten. Maar nu nog zo’n halve marathon verder, mijn god wat ver, Marjolein nog maar 2uurtjes kom op, zeg ik tegen mijzelf’.

 

Nu kom ik bij het 44km punt waar een hoop Hellassers die de estafette (4x15km) lopen te juichen: ‘ziet er soepel uit, je kunt het!’ Dat geeft me weer even een Adrenaline kick waar ik op kan teren.

 

Nu komt er een lang stuk dijk, gelukkig staat er wel een lekker windje, maar het is hier wel supersaai, dus mentaal erg zwaar.  ‘Au pijn in mijn zij, kom op, kom op, kom op, ok even een paar stappen lopen. Nee ik moet verder’. Dijk af, warmte in. Nu komt er een stukje waar de route erg slecht is aangegeven en de verkeersregelaar hoort mij niet als ik hem de weg vraag omdat hij muziek in zijn oren heeft. Hmm ik wordt een beetje pissig, maar gelukkig gaat Elke even vooruit om te kijken of ik nog goed loop en ja gelukkig ik loop goed dus herpak mezelf weer.

 

Poeh wat is dit zwaar. Na het marathonpunt voelt het allemaal niet meer zo goed en ga ik twijfelen of ik het wel ga halen. De snelle estafette-dames van Hellas komen me voorbij, ze liggen eerste, echt knap! Dit gaan ze zeker weten winnen. ‘En die Chantal joh, zal die er al zijn? Wat is zij toch berensterk, denk ik bij mijzelf’.

 

Er komt een bordje in zicht dat ik nog 5km te gaan heb tot de finish. 5km, nog een half uur, en wat duren nu die km’s lang… ‘Maar ik lig nog steeds 2^e dame, dus ik moet het volhouden. Ok nog 4km te gaan, het wordt nu aftellen’. Ik zie de finish al liggen, alleen er komen nog twee stukjes valsplat omhoog deze hakken erin.

 

Yes nog maar 1km en er wordt gejuiched en ik wordt aangemoedigd, dit geeft echt een kick. Petra (van Be more ultra tour) gaat echt uit haar dak als ze me ziet, wat tof! Ik neem afscheid van mijn trouwe en fantastische hulp Elke en vlieg naar de finish. Wat een gejuich en wat een feest, ik ben er en ik ben gewoon 2^de in 5:44:40uur! Ik zie Marcel en vlieg hem in de armen, hij heeft ook fantastisch gelopen 5:32:55 en daarna zie ik Chantal, wat knap gewoon in 5:33:39uur ook haar vlieg ik in de armen, en daarna zie ik Kees, Suus, het estafette dames team, wat een feest!!!

 

Snel douchen want straks worden we verwacht bij de prijsuitreiking. Het wordt werkelijk een echt Hellasfeestje op Texel met 1^e en 2^e dame van Hellas en 1^e bij de dames-estafette!  En ook een fantastische prestatie van Ingrid, die de 60km binnen de tijd (7uur) uitloopt, sjapoo.

Wat een geweldig weekend! Bedankt lieve clubgenoten, organisatie en vrijwilligers van de 60vanTexel en al het goede publiek dat me een hard onder de riem heeft gestoken, zonder jullie allen had ik het niet gered!!!!!!!!!!!!! Thnx!