Marjolein Bil - Ultratrailrunner
koudste 2e Paasdag van mijn leven
Leon en ik vertrokken iets wat te laat vanuit Bergschenhoek dus het werd nog spannend of we de boot gingen halen. We moeten de boot van half tien halen, anders zouden we te laat zijn voor de start. Maar gelukkige drukte Leon een paar keer goed het gaspedaal in waardoor we ruim op tijd arriveerde bij de haven in Den Helder. Ikzelf was aardig duf geworden tijdens de autorit, want ik probeerde tijdens de reis nog wat te studeren voor mijn tentamens. Omdat ik midden in mijn tentamenperiode zat had ik ervoor gekozen om niet op Texel te overnachten, wat voor der hand wel het oorspronkelijke plan was.
Het was niet moeilijk om de startlocatie te vinden, het was gewoon een kwestie van Lle hardlopers achterna lopen. Bij de start heerste een gezellige sfeer. Helaas verloor ik door de drukte Leon uit het oog. Even snel mijn startnummer ophalen, me in mijn nieuwe outfit hijsen, een zenuwenplasje doen en op naar de start. Op weg naar de start kwam ik nog veel bekenden tegen o.a. Van mijn triathlonvereniging HELLAS. Ze gaven me een schouderklopje en wensden me succes. Het is altijd een fijn gevoel dat er bekenden voor je langs de kant staan dat kan je door de moeilijke momenten heen slepen. Helaas had ik Leon nog niet teruggevonden, want ik had hem graag nog een laatste kus willen geven voor de start. Het was vrij koud buiten, zo'n 5graden en er stond een behoorlijke wind, windkracht 5-6 die de gevoelstemperatuur nog een paar graden naar beneden trok. Heel wat anders dan twee jaar geleden toen het 25 graden was, meer mijn temperatuur met mijn dunne natuurlijke isolatielaag. Maar het zonnetje deed aardig zijn best waardoor het er allemaal vrolijk uit zag.
Het startsein klonk en alle 500 deelnemers aan de 60km van Texel gingen de lange tocht tegemoet. Gelukkig zag ik Leon al snel na de start op zijn fiets zitten. Helaas geen succeskusje meer, dan maar eerst verdienen door deze zestig kilometer te volbrengen. Al snel liep ik redelijk voor in het veld. Het strand naderde al snel. De eerste kilometers over het strand waren erg zwaar want we moesten door mul zand waar geen einde aan leek te komen en de zee was nog even in geen velden of wegen te bekennen. We hadden flinke tegenwind op het strand. Het leek hier wel een koude woestijn. Gelukkig hadden alle lopers hier evenveel last van. Ik liep vrij lekker, nu was het de kunst om me niet meteen over de kop te lopen want de race was nog lang.
Na het eerste stuk strand kregen we een stukje verhard door het bos. 'Wat zijn de Nederlandse eilanden toch mooi en rustgevend'. Het eerste wisselpunt voor de estafettelopers was in zicht, dus de eerste vijftien kilometers zaten erop, nog 45km te gaan. 'jeetje dat klinkt lang, goed niet aan denken'. Ik was blij toen ik Leon zag want ik was al aardig door mijn eerste voorraadje reepjes heen en een lang stuk strand was weer in zicht en daarvoor kon ik wel wat energie gebruiken want we hadden wederom veel tegenwind.
Zelf was ik wel blij met de zachte ondergrond. Het is wel zwaarder maar afwisselender en mooier waardoor ik mentaal makkelijker de kilometers weg loop. Ik was aan het genieten van de zee en van de gedachten dat het zo een gift is dat ik hier op Texel mag en kan lopen. Ik vond het jammer dat we na 25 km het strand voor deze race moesten verlaten. Bij de strandopgang merkte ik dat ik er weer wat energie moest bijtanken. Gelukkig was er een drankpost boven aan de strandopgang en had ik mijn reepjes bij de hand. Martine zag me voorbij komen en moedigde me aan, want ik op dat moment echt goed kon gebruiken. Dit gaf me kracht en al helemaal toen ik Leon weer zag. Ik had even een dipje en ik kon wel wat afleiding gebruiken want mijn mediale hamstringspees begon aardig te zeuren en pijn te doen. Ik moest mezelf van mezelf verharden "Marjolein kom op niet aan denken dit moet je makkelijk kunnen", na vier kilometer zwemmen en 190km fietsen kan je ook 42km hardlopen in de Alpen dus dan moet dit een pièce of cake zijn". Geen zelfmedelijden nu dus!
Door het publiek werd geroepen dat ik als tweede vrouw lag en dat ze zo'n 10 minuten voor me lag. 'hmm 10 minuten is best veel en ik ben pas net over de helft van de wedstrijd, dus ik moest gefocust blijven op mijn eigen race en me niet gek laten maken, er kon nog van alles gebeuren. Leon, Suus en Kees moedigden me aan door te zeggen dat ik netje loop en het er goed uit ziet. Helaas voelde het niet echt soepel.
Leon ging me even verlaten, want hij had het aardig koud gekregen op de fiets en moest even opwarmen in een restaurantje dus ik moest het even alleen doen. Heel begrijpelijk alleen helaas voor mij kwam net het eerste mentaal zware stuk eraan over de dijk. Nou ja relatief alleen want al snel liep ik samen op met een mede lotgenoot. We kletste wat en gingen lekker gelijk op. Mooi om de lammetjes te zien huppelen in de weide, als je de temperatuur niet zou voelen dan zou je denken dat het echt lente was.
Leon had me weer gevonden en kwam weer gezellig naast me fietsen, wat erg prettig was want ik was mijn loopmaatje voorbij gelopen en een vrouw had me net ingehaald waardoor ik er mentaal en fysiek even doorheen zat. Ik had erg veel last van mijn hamstrings en ik had het gevoel alsof ik voor geen meter vooruit kwam door zware benen. Toeschouwers hadden hier een andere mening over en zeiden dat het er goed uit zag en dat ik de vrouw voor me makkelijk kon hebben. Ze moesten is weten... Ik liep aardig op mijn tandvlees en moest mijn benen echt vooruit slepen. Toen we het marathonpunt voorbij liepen (die netjes aangegeven was) probeerde Leon me op te vrolijken door te zeggen dat ik nog maar 18 km ver was tot de finish. "jeetje weet je hoe lang dat is", riep ik. 'dat loop je dagelijks zegt hij'. "ja, maar niet als ik er al 42,2km op heb zitten". We kunnen er wel om lachen, gelukkig.
De vrouw die me had ingehaald kwam steeds dichterbij. Ik was dus toch op haar aan het inlopen. Nu kwam toch stiekem mijn wedstrijd-drive naar boven. "ik ga haar gewoon pakken", dacht ik. Dan lig ik weer tweede. Even was ik alle pijn vergeten. En kon ik weer genieten van de wedstrijd. Er kwamen wat klimmetjes aan en ik weet dat dat mijn sterke punt is. Dus ik zette wat aan en ja hoor ik ging erop en ik ging erover. Ik lag weer tweede dame.
Het was nog acht kilometer te gaan. Dit moest ik proberen vol te houden, want ik wilde niet dat ze me nog een keer ging inhalen. Nu werd mijn hardheid behoorlijk op de proef gesteld want ik had aardig zere benen. Vanaf de laatste 5 km stond er om de kilometer hoeveel je nog moest lopen. Deze laatste vijf kilometer werden wel extra zwaar gemaakt omdat volgens mijn gps-horloge het nog maar 3,5km moest zijn. En na 60 km is 1,5km extra best veel. Opeens zie ik een bekend postuur voor me lopen, het is mijn marathon-maatje Frank. Het was vandaag zijn vuurdoop op de ultra, want hij had nog nooit langer dan 42,195 km achter elkaar gelopen, wat hij trouwens verdomd snel kan. Ik zag dat hij er aardig doorheen zat, daarom probeerde ik hem wat op te vrolijken en hem met me mee te krijgen voor de laatste lootjes die we af moesten leggen. Ook hij mopperde dat hij volgens zijn horloge er al moest zijn. We moesten nog drie kilometer. Het ging nog even een stuk heuvelop, maar daarna is het recht toe recht aan naar de finish. Frank liep nog steeds naast me en Leon fietste nog steeds met me mee, en ik lag nog steeds tweede dame. Het kon bijna niet meer mis gaan totdat bij de laatste kilometer er plotseling een vrouw me voorbij kwam stuiven. 'wat, is dat een estafette dame', dacht ik. Nee, kak het was een lotgenoot op de 60. Ik ontplofte van binnen, ik probeerde er nog een sprint uit te trekken, ik ging haar voorbij, maar een sprint van 1km was voor mij te lang na 60 km, het mocht niet baten. Ze kwam weer over me heen. Ik probeerde nog een laatste aanval, maar nee ze was sterker, het was klaar... 'Ach ja, ik moest niet treuren want ik had ontzettend genoten, de organisatie was weer top en het was een eerlijke wedstrijd en toch weer een mooie prestatie erbij als derde vrouw overall en eerste dame in de categorie 39jaar en jonger. De omstandigheden waren gewoon niet extreem genoeg ;-) ( lees de voorbeschouwing), er waren weinig bergen onderweg en die extra kilometer heeft me de kop gekost. Ik was opgelucht dat ik wederom een finishlijn had bereikt, want een keer zou ik toch tegen de lamp moeten lopen? Eindelijk mocht en kon ik Leon een kus en een knuffel geven!
