Berenloop Terschelling 05-11-'11

Na een stressvolle periode met tentamens en drukte thuis en op het werk, ben ik erg blij dat Frank mij op zaterdagochtend 15 november komt ophalen om naar Terschelling te gaan. Even een weekendje uitwaaien en ontstressen. En dat er een stukje hardlopen bij komt kijken is al helemaal heerlijk! De insteek van mij voor dit weekend is dan ook alleen maar genieten. Terschelling geeft sowieso toch al het gevoel of je op vakantie bent, heerlijk ingedrongen sfeer hangt daar.


Omdat het de 15e editie van de Benloop is heeft de organisatie alle toppers van afgelopen jaren uitgenodigd om te komen, dus een prijs zal er toch niet inzitten voor mij.

Na aankomst op Terschelling huren we een fiets en gaan we ons onderkomen voor het weekend opzoeken. Frank heeft een mooi gastenverblijf in Formerum geregeld, want alles op Terschelling is altijd al een jaar van te voren volgeboekt. Een ziet eruit als een heerlijk kamertje waar we vanavond prima ons tukkie kunnen doen.

Die dag fietsen we lekker Terschelling rond en bezoeken we bijna al de winkeltjes die Terschelling heeft, inclusief een drogist om neusspray en dropjes voor mijn verkoudheid te kopen, ja het is weer zover: ik ben verkouden.

Onderweg op de fiets zien we de  eilandbewoners en de organisatie alle nodige voorbereidingen treffen voor de grote dag van morgen. Het hele eiland wordt werkelijk omgetoverd tot een Berenfestijn: er worden teddyberen van groot tot klein opgehangen in alle gaten en hoeken die er maar te vinden zijn en er worden Berenpoten op de grond gespoten om de richting van het parcours aan te geven.

Ondertussen stroomt het hele eiland vol met hardlopers en er heerst een gemoedelijke sfeer. Uiteraard kom je, hoe ver je ook gaat, bekende gezichten tegen, zoals John de Boer. Hij heeft er zin in en gaat proberen zijn PR van . Te verbreken. Zijn streven is om 3:45:00 uur te lopen. Knap hoor om voor een PR te gaan op de Berenloop, want dit is een van de zwaarste marathons die Nederland kent. Mijn doel is dan ook om gewoon lekker te lopen en te genieten van de omgeving onderweg. Ik zie wel waar uiteindelijk het schip strand. Want eigenlijk mag ik ook niet te veel verwachten van deze 3e marathon binnen 5 weken...

Die avond kunnen we de laatste twee stoelen bemachtigen in een Italiaans restaurant. We bestellen het "Berenloop-menu" bestaande uit drie verschillende soorten pasta's en een salade en het mooie is nog dat je onbeperkt mag bijbestellen. Vooral het laatste spreekt ons erg aan ;-) En het eten is nog heerlijk ook!

Na onze buikjes rond gegeten te hebben trekken we ons terug in ons verblijfje. Hier kijken we nog wat televisie en lezen nog wat uit ons boek voordat we de ogen sluiten en de dag van de grote Berenloop begint.

Eindelijk sinds weken kan ik weer een uitslapen (daarmee bedoel ik later dan 6:30uur opstaan) en hoef ik geen wekker te zetten, want we moeten ons pas op 11:00uur richting de start de te fietsen. Frank heeft top geregeld dat we in het lokale politiebureau kunnen douchen en omkleden. Ideaal, want de kleedkamer en de douche hebben we geheel voor onszelf.

 

Die ochtend fiets ik al hoestend en proestend richting de start. Het is leuk om te zien dat de eilandbewoners in hun pyjamabroek de laatste beertjes recht zetten en dat de er een sliert van sportief geklede mensen zich al fietsend richting de start begeeft. Na ons omgekleed te hebben in het politiebureau lopen we richting de start. Om klokslag 12:00uur horen we het stoomsignaal voor de start van de halve marathon. Wat een kudde mensen zeg, er doen maar liefst 3243 lopers mee aan de halve marathon, dat dat op het eiland past. Gelukkig starten er bij de hele marathon maar een kleine 600 mensen.

Ik mag ik het voorste startvak starten, omdat ik sinds oktober een atletiek licentie heb. Ik mag nog een praatje met twee heren die dit jaar de Trans-alpine-run hebben gerend samen met Jacomina en Chantal. Deze wedstrijd staat ook nog op mijn verlangenlijstje...
Er wordt afgeteld: 5, 4, 3, 2, 1, ... Klonggggg daar gaat de kudde.

 

Na mijn eerste renpassen voel ik al dat mijn benen niet op zijn best aanvoelen. Ach ja dan maar een overlevingstocht en genieten onderweg in plaats van heel hard lopen.
De route is prachtig daar ligt het niet aan. De eerste helft van de marathon hebben we windkracht 5 tegen. En deze is duidelijk te voelen zodra we de onbeschutte weilanden in lopen. Ik probeer wat brede schouders op te zoeken, maar dat is nog knap lastig. En als ik er een paar heb gevonden lopen ze net niet op mijn tempo, dus ga ik ze voorbij. Alleen dan voel je die harde wind weer en dat kost energie. Ik bekijk me zelf er echt op. Je kan beter wel in een groepje blijven dat misschien net een tikkeltje te langzaam gaat voor je gevoel, zodat je energie spaart, dan er koste wat kost voorbij gaan, want dat krijg je later te bezuren.

 

Na 18km bereiken we het verste punt van het eiland en keren dan 180graden, waardoor we het windje in de rug hebben. Alleen dat is ook precies het punt waar we de duinen in gaan. En helaas verandert het windje mee geregeld in een stuk zijwind of wind tegen, omdat we natuurlijk niet recht toe recht aan richting de finish rennen. Maar het is wel echt schitterend! Ik loop gezellig vooraan bij een groepje heren. We lopen allemaal te genieten, helemaal als er een waterig zonnetje tevoorschijn komt. Dit geeft de duinen zo’n bijzonder mooi gloed! En hier doe je het dan ook voor, ik wordt er in ieder geval gelukkig van ;-)

 

Oh oh ik krijg wat buikkrampen en steken in mijn zij. Het is weer zover, ik moet even een bosje opzoeken om een grote boodschap te doen. Alleen het is net pech, want we lopen op dat moment Midsland binnen en daar staat nogal wat publiek. Ik vertraag wat, want hardlopen met aandrang gaat niet zo lekker. Gelukkig is het na de bocht rustig en bosjesrijk, dus kan ik mijn slag slaan. Poeh poeh wat een opluchting. Wel voel ik me een beetje leeg dus ik probeer wat voeding binnen te krijgen, maar echt fantastisch lukt het niet. Dan maar de sportdrank, banaan en sinaasappel van de organisatie proberen. Dit gaat beter. Ik weet van mezelf dat er energie in moet blijven komen anders is het snel over met de pret.

 

Na dit dipje te boven te zijn is het strand in zicht. Hier kijk ik erg naar uit. De meeste lopers vervloeken de duinopgang, het strand en de duinafgang, maar ik vind het heerlijk. Lekker stoempen door het zand. Het liefst heb ik dit nog de hele wedstrijd, maar dat zit er helaas niet in. Doordat het strandstuk zo lekker gaat krijg ik weer een beetje vleugels en moet. Ik zie in de verte een dame lopen. Die wil ik natuurlijk ‘pakken’. Als ik een dame zie, komt de prestatie drang ongewild toch altijd naar boven. Ze loopt wel aardig door, dus het duurt flink wat kilometers voordat ik bij haar ben. Op het 38km punt lukt het dan eindelijk. Het is een aardig vrouw die ik aan het begin van de wedstrijd nog even gesproken heb. Ze vind het erg knap dat ik op deze leeftijd al van dat lange werk aankan. Complimentjes doen het altijd goed.

 

Nog 4 kilometer te gaan, aftellen dus. De laatste kilometer wordt je gedragen door het publiek, dus die gaat vanzelf, de kilometers ervoor zijn mentaal zwaar en lijken wel uren te duren. Maar de gedachten dat daar straks voor jou allemaal juichende en klappende mensen staan helpt me erdoorheen. Het kippenvelmomentje is nabij. En ja hoor, heel Terschelling staat bij de finish en dan nog eens duizenden toeschouwers van het vaste land, kortom een geweldig publiek met een fantastische sfeer!

 

Daar komt de rode loper, de finish is nabij, nog een paar meters te gaan. Iedereen wil een High Five en daar staat Frank. Ik zie de tijdklok, dan besef ik, zo slecht heb ik nog niet gelopen ookal voelde het niet geweldig: 03:25:29 uur. Hier kan ik best blij mee zijn: sneller dan vorig jaar en weer een marathon uitgelopen, de derde in vijf weekenden. Frank komt naar me toe. Feliciteert met en ik vraag hoe hij gelopen heeft. Ongelofelijk hij heeft een dik PR van 02:48:56 gelopen, dit op de Berenloop en na de 5de marathon in 3 weekenden, echt knap! Proficiat!!! Niet lang daarna komt John de Boer binnen, en ook hij heeft een topprestatie neergezet! Hij heeft dik onder zijn streeftijd van 3:45:00uur gelopen, namelijk 03:28:25 top!

 

Frank staat de bibberen van de kou, omdat hij al zolang in zijn bezwete kleding heeft staan wachten. Ook zijn spieren zijn helemaal opgestijfd en hij kan bijna niet meer lopen. We gaan maar snel richting het politiebureau om een warme douche te nemen. Na afloop kletsen we nog wat met de collega’s van Frank in de kantine. Ik check op mijn telefoon of er al uitslagen bekend zijn. Wat! ben ik 3e dame senioren geworden… Ben ik toch in de prijzen gevallen ook al waren alle toppers van voorgaande jaren er? Dat is een grote verrassing!

 

Om 18:00uur begint de prijsuitreiking met een vooroptreden van Hessel. Geweldig, iedereen is in de feeststemming en sommige mensen zijn al aardig aangeschoten (dat kan ook best snel gaan nadat je net een stukje heb gerend). Trots als een pauw mag ik op het podium komen. Ik krijg een enorme beker en een mooie bos bloemen. Toch stiekem wel erg fijn om te merken dat je ergens goed in bent en dat de vele trainingsuren die je maakt toch echt effect blijken te hebben! De bos bloemen geef ik aan Frank, want hij is 1e in zijn categorie geworden, alleen omdat hij geen atletieklicentie heeft heeft hij geen beker gewonnen. Maar dat maakt hem helemaal niks uit. Hij heeft een PR en een heerlijk weekend en dat is veel meer waard dan een beker. Gelijk heeft hij! We drinken nog een drankje op onze overwinningen en dan stappen we op de boot om terug te keren naar het vaste land. Daar eten we een heerlijke pizza en vertrekken we met een voldaan gevoel richting huiswaarts.