Marjolein Bil - Ultratrailrunner
Brussel Marathon 02-10-'11
Na onze side-seeiing lopen we terug richting ons hotel om daar in de buurt een Italiaans restaurantje te zoeken om een lekkere pasta te verorberen met alles erop en eraan, zodat we een goede basis leggen voor de grote dag morgen. We hoeven niet ver te zoeken want in Brussel puilt het uit van de vele gezellig restaurantjes, er is werkelijk voor ieder wat wils.
Na het eten gaan we terug naar ons hotel om onze spullen klaar te leggen voor morgen. Frank vraagt mij wat mijn doel wordt tijdens de marathon. Ik heb zelf werkelijk geen idee en weet niet zo goed wat ik van mezelf moet verwachten en wat er op het moment haalbaar is. Ik heb dit seizoen al veel van mijn lichaam gevraagd en ik ben de laatste tijd erg druk geweest met mijn nieuwe studie, werk en sport. Daarbij komt nog dat het parcours totaal niet vlak is en de temperatuursverwachting 27 graden Celsius is. Zelf houd ik erg van heuvelachtige runs, dan blijf je jezelf prikkelen en dat maakt het lopen wat afwisselender, alleen toptijden zullen er daardoor niet gelopen worden. Ach ja, ik zie het morgen wel, eerst even lekker slapen. Ons lichtje gaat om 00:00uur uit en de wekker zetten we om 7:00uur, want de start is om 9:00uur.
's morgensvroeg zijn de spanningen al hoog opgelopen. Ik voel me niet superfit en ik begin aan mezelf te twijfelen of ik ditmaal de marathon wel ga volbrengen. Eens moet ik een keer tegen de lamp lopen. Na vorig jaar in Almere mijn debuut op de marathon te hebben gemaakt is mijn agenda dit jaar ontploft in het aantal duurwedstrijden: KrommerijnMarathon, Rotterdam Marathon, Eco trail de Paris (55km), 60km van Texel, Roparun, Embrunman (hele triathlon), Dolomieten Marathon, Jean Nelissen Classic, Steven Rooks Classic, diverse trainingsstages in binnen en buitenland.
Als ik rond de 3:30uur loop mag ik heel tevreden zijn denk ik. Een PR zal het in ieder geval niet worden, dus ik geloof niet dat ik onder de 3:27uur ga lopen, want het parcours is heuvelachtig en het is warm. Er wordt afgeteld… 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1, Go, alleen pas na een paar seconde klinkt het startschot ha ha, valse start.
We krijgen meteen drie flinke tunnels voor de kiezen, waardoor mijn hartslag flink omhoog schiet en ik niet makkelijk in mijn ritme kom. Het is al flink warm aan het worden, dus de eerste zweetdruppels lopen al van mijn voorhoofd. Voor me zie ik een pacer lopen met 03:15uur op zijn ballon, het lukt me niet om bij hem te blijven dus laat ik hem schieten. Gek genoeg blijft hij kilometers lang op dezelfde afstand voor me lopen. Het parcours gaat al aardig op en af waardoor ik mijn ademhaling maar niet onder controle krijg, ik heb het gevoel of ik veel te hard van start ben gegaan en ik weet niet of dit nu wel zo verstandig is geweest…
Na het 10km punt staat er een tijdklok: 0:44:45 ‘hmmm, niet slecht’, denk ik, want ik kan me even niet bedenken wanneer ik deze tijd op een 10km heb gelopen. Nou heb ik al tijden geen losse 10km gelopen dus dat zegt ook niet zoveel.
Eindelijk krijg ik een beetje ritme in de benen, dus ik ga gestaagd door. Frank loopt naast me en we hobbelen samen met de menigte over het asfalt in Brussel door stukjes bos en park. Het is echt wel een mooie loop.
Na het halve marathon punt krijg ik een dipje en willen mijn benen niet zo, dit komt mede omdat er een nogal lange klim voor onze neus ligt. Mijn ademhaling schiet omhoog en ik heb het even moeilijk. Precies op dat moment hoor ik Frank fluiten, ik denk bij mezelf ‘ja hoor, ik ben hier een potje aan het dood gaan en hij moet even laten zien dat het hem makkelijk af gaat’, ik blijf het fluiten even aanhoren, maar dan kan ik er opeens niet meer tegen en moet ik er iets van zeggen ‘Frank, sorry ik weet dat dit tempo makkelijk is voor jou, maar zou je alsjeblieft willen stoppen met fluiten?’ Frank was zich er niet van bewust dat ik zijn gefluit kon horen. Na dit akkefietje scheiden onze wegen, Frank versnelt zijn tempo en gaat voor me uit. Ik baal er wel een beetje van, ‘zo gemeen kwam ik toch niet over?’ en ‘het is toch niet gek dat ik het vervelend vind dat er iemand naast me loopt te fluiten terwijl ik half dood ga?’, ‘Acht het zal wel loslopen, hij heeft vast even een momentje voor zichzelf nodig’. Gelukkig krijg ik wat afleiding omdat onze route door een schitterend park loop en er vele toeschouwers ons staan aan te moedigen. Mijn gedachten dwalen wat af en het lukt me om weer wat positiever te denken en te genieten van de wedstrijd. Ik weet dat we straks weer een grote klim krijgen, want die zijn we net naar beneden gegaan. Het valt me alles mee, en ik krijg weer wat “Runners High” in de benen. Het gaat weer lekker en ik begin al velen mannen in te halen. Ik ben het 32km punt voorbij en zie opeens Frank naast de kant wandelen, ik roep hem en vraag of het gaat. Hij is alleen maar rustig wat aan het drinken en zegt dat hij het laatste stukje met mij wil lopen. Gelukkig hij is niet boos. En hij legt uit dat hij aan het fluiten was om zijn eigen ademhaling onder controle te houden. We begrijpen allebei dat het een beetje een gekke situatie was en strooien er zand over en lopen gezamenlijk verder.
Opeens wordt het wel heel gezellig op het parcours, want de deelnemers van de halve marathon komen erbij. Tjonge dat wordt links lopen en inhalen. Het geeft ook wel weer een goed gevoel om zoveel mensen te kunnen inhalen, alleen ze lopen wel een beetje in de weg.
Frank zegt voorzichtig tegen me, dat als ik dit tempo vast kan houden ik onder de 03:20:00 kan lopen. Poeh ik weet niet of ik dit nog 5km z’n hoog tempo kan volhouden, het gaat namelijk erg hard en mijn bovenbenen staan al aardig in de fik. Het voordeel is wel dat de laatste paar km’s richting de Grote Markt met name bergafwaarts gaan. We komen op de klinkers van Brussel en ik maak bijna een botsing met een loslopende pinguïn, oef dat gaat net goed. We lopen het centrum binnen en het publiek gaat uit zijn dak. De adrenaline schiet door mijn lichaam, waardoor ik er nog een behoorlijke sprint weet uit te persen. Wauw het gaat echt hard, wauw wat een publiek, wauw wat gaaf we zijn er bijna, Wauw ik zie de tijd klok: 03:19:40 een dikke PR!!! Van blijdschap vallen we elkaar in de armen en feliciteren elkaar met het behalen van deze fantastische marathon.
Opeens komt er een meneer van de organisatie naar me toe en vraagt hoe ik heet, ‘Marjolein Bil’, zeg ik. ‘Nou gefeliciteerd Marjolein je bent 3e dame geworden, dus je wordt om 13:00uur op het podium op de Grote Markt verwacht’. Overrompeld dat ik ben, ‘wat ik 3e dame, ik kan mijn oren niet geloven’, toch is het zo. Frank en ik klimmen over het hek en lopen naar het Podium. En daar sta ik dan op het podium in de hoofdstad van België. Die dag kan ik niks anders dan stralen ;-)
Frank en ik ploffen neer op het terras en bestellen bier en een rosé, opeens komt de serveerder naar ons toe en biedt ons een tweede gratis drankje van het huis aan, omdat hij ziet dat ik een trofee gewonnen heb, echt vriendelijke mensen hier in Brussel, de sfeer en het weer is dan ook op zijn top!
Die avond eten we onze buikjes rond op een van de vele terrasjes die Brussel kent, ja je gelooft het niet op het terras zonder jas op 2 oktober!
De volgende morgen staan we met een voldaan en goed gevoel op. We gaan nog even cultuur snuiven in het Atomium van Brussel om daarna weer richting huis te gaan.
Dit is werkelijk een weekend om nooit te vergeten, te gek!