Embrunman

De  grote dag                                  Embrunman                                     15-08-’11

Om 3:45uur gaat mijn wekker. Natuurlijk heb ik deze nacht bijna geen oog dicht gedaan vanwege de wedstrijdspanning.

Eerst een stevig ontbijt en dan kan de grote dag beginnen.

Bij de ingang van het Parc Fermée staat een grote rij, dus de spanning stijgt nog meer omdat ik begin te twijfelen of ik wel genoeg tijd heb om al mijn spullen  klaar te zetten. Gelukkig verkort de rij zich plotseling sneller, dus kan ik aan de slag: mijn bandjes oppompen, mijn fietsspullen en mijn loopspullen in goede volgorde klaarleggen, overal eten op, in, naast leggen en dan mezelf in mijn strakke pak hijsen.

Om 5:50uur klinkt het startschot voor het zwemmen. In het pikke donker probeer ik mezelf te navigeren naar de volgende boei, maar deze is niet verlicht en mijn zwembrilletje beslaat steeds, waardoor ik  letterlijk geen hand voor ogen zie. Dit is echt waardeloos. Een aantal keer probeer ik mijn brilletje schoon te wrijven, maar helaas tevergeefs. Shit, wat een slechte start van de wedstrijd denk ik bij mezelf. Ik heb het idee dat ik tijdens het eerste rondje zwemmen 3km heb gezwommen in plaats van 2km. Gelukkig komt tijdens mijn tweede ronde zwemmen de zon al een beetje boven de bergen uit, waardoor ik de boeien en mijn tegenstanders beter kan zien.

Na een vervelend gevoel over het zwemmen, begin ik aan mijn langste fietstocht ooit van 189km en 5000 hoogtemeters. Het gaat meteen flink omhoog dus mijn hartslag stijgt als een kanon. Gelukkig komt er een klein stukje van 100m vlak, voordat de volgende klim van 22km volgt. Ik kom goed in mijn ritme en het klimmen gaat gestaagd.

Na een rondje om Lac de Serre Ponçon, vervolgt de fietsroute zich naar Baratier, Pont Neuf, Guillestre en daarna naar Col d’Izoard. We beklimmen de steile kant van de col dus het is best een pittige en lange beklimming. Het fietsen gaat tot nu toe prima en ik begin alweer wat heren, die zich in het begin hebben opgeblazen door te snel te starten, in te halen. Van horen zeggen weet ik dat de wedstrijd pas na Col d’Izoard begint, want daarna krijg je nog drie steile beklimmingen voor je kiezen. De ergste hiervan is de Poulon. Deze beklimming is erg steil 12%, recht omhoog en vol in de zon. Het is erg warm deze dag 30⁰C, dus die zon voel je wel branden. De route terug van Briancon naar Embrun is wel fantastisch mooi. Het gemene is alleen dat je na 180km fietsen en 5000hoogte meters klimmen je er nog niet bent ook al ben je dan alweer terug in Embrun. Nee, de wedstrijdorganisatie heeft bedacht dat het nog wel leuk is om je een laatste klim te laten doen van 6km lang en 9% steil. Dit is zo lullig omdat de officiële ironman-afstand van het fietsen 180km is. Ach ja het is natuurlijk ook niet voor niks de zwaarste triathlon, je kiest er dan ook een beetje zelf voor.

Deze laatste klim valt me vies tegen. Ook omdat ik tijdens het klimmen wordt gestoken door een wesp bij mijn keel. Ik heb even moeite met slikken en denk dat dit het einde van mijn wedstrijd is… op dat moment kom ik Remco van der Meijs tegen. Hij geeft me wat peptalk, wat me weer even een boost geeft. Als we bij het Parc Fermée komen staat er ongelooflijk veel plubliek langs de kant te juichen inclusief mijn vader en moeder. Hierdoor zit ik weer vol energie en adrenaline. Hup ik trek mijn fietsshirt uit, mijn loopbroek en mijn loopschoenen aan en begin aan mijn laatste onderdeel van de wedstrijd: de marathon.

Het valt me erg mee hoe mijn benen aanvoelen. Je gebruikt dus duidelijk wel andere spieren voor het lopen dan voor het fietsen.

Na een ronde om het Plan d’Eau kom ik langs de camping: te gek er komt een oorverdovend applaus en geschreeuw, de hele camping staat voor me te juichen, echt leuk! Hiermee ga ik de eerste klim omhoog richting het dorp, poeh deze valt niet mee. Ik verlang sterk naar de eerste post, want ik ben bang dat ik het laatste uur te weinig heb gedronken en dan ligt kramp op de loer. Het is namelijk bekent dat 30% van de vrouwen en 20% van de mannen uitvalt tijdens de marathon vanwege kramp of maag-darmklachten. Gelukkig is er in het centrum van het dorp een post en vanaf dit punt besluit ik om bij elke post (dus om de 5km) wat water en cola te drinken en wat te eten. De gedroogde vruchten, stukjes banaan en tuc-koekjes vallen best prima. Soms krijg ik wat steken in mijn zij of krijg ik wat buikkrampen, maar dan laat ik weer een scheet of een boer en dan trekt de kramp weer weg. De route vervolgt zich langs het water, een heen en weer stukje van 600m, over de houten brug en dan een lange en saaie beklimming met weinig publiek (maar wel een mooie omgeving) richting Baratier en de forellenvijfer. Dit stuk is mentaal erg zwaar en mijn benen en knieën worden steeds lomer. Gelukkig komt er na de forellenvijfer een afdaling en loop je weer naar de gezelligheid toe. Bij het Plan d’Eae wordt ik flink aangemoedigd en steel ik de show door te buigen, te juichen en de wave te doen. Na een rondje meer kom ik weer langs het Parc Fermée en moeten we nog een rondje rond het meer alleen dan in tegengestelde richting. Hierna start de tweede ronde van 21km. Ik ren nog steeds, in tegenstelling tot vele anderen die al flink lopen te strompelen, waggelen en sloffen. De klim bij het meer vind ik metaal erg zwaar, eigenlijk wordt alles nu zwaar, ook naar beneden gaan voelt steeds zwaarder want dan voel ik mijn bovenbenen erg die ik tijdens het fietsen tot moes heb gemaakt.

Wanneer ik weer langs de camping kom wordt er weer volop gejuicht. Stefan en Marion zeggen dat ik 11^e dame lig en dat de volgende dame 10minuten voor mij loopt. Jeetje, 10minuten  dat haal je niet zomaar in, want de allerbeste benen heb ik ook niet meer. Gelukkig zitten alle deelnemers in hetzelfde schuitje en dan heb ik het voordeel dat ik nog steeds kan rennen ipv lopen, wat de meeste doen. Na 5km heb ik al zo’n 3 min op de 10^e dame ingelopen dus dat gaat goed. Nu maar hopen dat het ook goed blijft gaan. Het zou namelijk erg jammer zijn als ik net 11^e dame zou worden want dan grijp ik net naast het podium en de prijzen.

Het geeft me wel een boost om te dromen dat ik gewoon tijdens mijn eerste Ironman op het podium terecht kom, dat zou toch te gek zijn…

Ik ren nog steeds. Bij een klim trek ik het even niet en loop ik een paar stappen, maar dit voelt niet goed en ik kan mezelf er weer toe zetten om te gaan rennen.

Er is iets vreemds aan de hand met mijn maag, want elke slok drinken die ik neem komt er meteen van onderen weer uit, ik hoe het dus niet meer goed vast. Hier heb ik gelukkig verder geen last van dus blijf ik gewoon doordrinken bij elke post.

Na 30km rennen heb ik de vrouw in mijn vizier die 10^e ligt. Ze strompelt. Die ga ik pakken, denk ik. En ja hoor ik ben er zo voorbij, nu is het alleen de kunst om voor haar te blijven en te blijven rennen. Nog 12km te gaan, poeh dat is best nog wel lang want de twee mentaal zwaarste beklimmingen moeten nog komen. Aih, aih, aih, alles begint nu wel een beetje pijn te doen. ‘Kom op volhouden, Marjolein’, jij voelt je nog best goed, zeker als je je vergelijkt met de ander deelnemers, want die kunnen niet meer rennen en juichen zoals jij doet’.

Yes, het laatste rondje om het Plan d’Eau is in zicht, dus nog 5km te gaan en dan ben ik bij de finish. En dan ben je gewoon 10^e dame!

Het vele publief geeft met echt een kick waardoor ik het laatste stuk nog aardig doorloop. En daar is het blauwe tapijt, de laatste bocht, de tribune, mijn ouders, de tijdklok en de finishlijn!!!! Ik kus de grond en juich, ik heb het gehaald en hoe, woh wat een te gek gevoel, het ging zo goed ;-)

Iedereen is apetrots op me: ik wordt door jan en alleman aangesproken hoe fantastisch het voor me vinden. En mijn ouders zijn ook dolblij en trots dat ik het gehaald heb. Ik bel meteen mijn liefie Ben op, hij verteld me dat heel Hellas heeft meegeleefd en dat veel mensen me hebben gevolgd, echt super leuk! Hierna volgt een enorme lading aan smsjes, belletjes, twitter berichtjes en facebook berichtjes.

Die avond worden alle deelnemers van de camping op de camping gehuldigd met zelfgemaakte medailles door de kinderen van de camping. Wat een te gekke dag! Nu ga ik lekker slapen en genieten van de roem.

Uitslag:  totaaltijd 13.19.08 10^e dame overall en 3^e dame in mijn categorie