SkyGames 2012 Ribagorza

Wat zijn de SkyGames?

De SkyGames zijn de skyrunning wereldkampioenschappen, die net zoals de Olympische Spelen elke vier jaar worden gehouden. Skyrunning is een extreme vorm van Trailrunning. Ieder land mag een nationaal team afvaardigen. Dit jaar zijn de SkyGames van 29 juni t/m 8 juli in de Ribagorza Románica, een gebied in de Spaanse Pyreneeën tussen Aragón en Catalonië.

Eerdere edities werden in Italië en Andorra gehouden en de grondlegger is de International Skyrunning Federation (ISF). Vastgelegd is dat de verschillende onderdelen van het kampioenschap plaats moeten vinden in het hooggebergte met een minimale hoogte van 2000 meter boven zeeniveau.    

Er wordt om de individuele wereldtitel “SkyGames Champion” gestreden en om de titel “SkyGames Champion Team”.

De SkyGames bestaan uit de volgende onderdelen:

• SkyMarathon (Verplicht) 42 km en 2000 meter positief hoogteverschil, tot een hoogte van 3100 meter boven zeeniveau.
• Vertical Kilometer 3,5 km met meer dan 30% stijgingspercentage en een positief hoogteverschil van 1000 meter.
• SkySpeed Een klim van ca. 200m met 100m positief hoogteverschil (helling 45%)
• SkyBike Duathlon MTB met een totale afstand van 34km (14km MTB / 10km Skyrunning / 10km MTB),  1400m positief hoogteverschil en tot 2000m boven zeeniveau.

Maastricht Centraal Station op donderdagavond. In de klamme warme avond komen er twee fietsen uit het station gerold. Aan die fietsen hangen fietshelmen, rugzakken, schoenen en ergens daar onder verstopt en bedolven tref ik Marjolein en Chantal aan. Na wat passen en meten, krijgen we de mountain bikes en alle spullen én ons drieën in de auto. Het is voorhet eerst dat we elkaar als team ontmoeten. Na een laatste avondmaal (pasta, what else) rijden we met korte pauzes de 1300 km naar de Pyreneeën. Naar het stadje El Pont de Suert om precies te zijn. Overal hangen vlaggen van de SkyGames. We melden ons aan bij de organisatie en zien daar Ragna; niet in het echt, maar op een poster van de SkyGames. Ragna ontmoeten wij later in het echt in ons appartement in een boerderij in Montanuy. Ragna is de drijvende kracht achter de Nederlandse deelname aan de SkyGames. Zij is van nationaliteit Nederlandse, maar woont al jaren in Spanje. Zij is één van de grote bergloopsterren van Spanje. Helaas is zij geblesseerd en kan ze niet meedoen aan de SkyGames. Een enorme teleurstelling voor Ragna, zij zou een goede klassering kunnen halen. Nu is zij onze manager, coach, vertaler, maatje, chauffeur en dat alles met een goed humeur. Carlos is met haar mee gekomen om ons te masseren en als fysiotherapeut te helpen als het nodig is.

Het lijkt wel of de sint hier in Spanje zijn vakantie tijdelijk onderbreekt. Van Tuga Active Wear krijgen we de officiële Nederlandse wedstrijdkleding www.tugawear.com We passen de oranje en witte kleding, het zit fijn. We worden een beetje zenuwachtig in het oranje, meedoen aan een WK is niet niks. De boodschapper van de sint (Ragna) krijgt een Nederlands souvenirpakket met stroopwafels, tulpen, een stamppotkookboek en veel oranje. We houden de kleding aan en doen daarnaast het MudSweatTrails-petje op en de La Sportiva hardloopschoenen aan de voeten, www.lasportiva.com 

In de avond is er in Taüll de openingsceremonie. Met het hele team gaan wij er naar toe. Er zijn veel mensen, atleten uit 25 landen, pers....TV3 neemt nog een interview met ons en vraagt hoe wij als Nederlanders trainen. Hoe leg je dat uit? Ragna blijkt iedereen te kennen en iedereen blijkt Ragna te kennen. We gaan op de foto met veel celebrities, sponsors, andere teams en dan is er de officiële opening. De SkyGames worden in hetzelfde jaar gehouden als de Olympic Games en gepresenteerd als de ´spelen van de bergen´door de sprekers. Omringd door de prachtige Pyreneese bergen, worden de SkyGames geopend met het presenteren van de landen, ook de Nederlandse vlag wappert tussen de 25 landen die mee doen. Er is muziek, een fillmpje waarvan wij denken dat het versneld is afgespeeld, of lopen de atleten echt zo snel de berg op? We vallen op tussen de mensen in onze coole outfits, en ik voel me klein en een beetje trots. Chantal wordt zenuwachtig nu alles zo echt en concreet wordt. Maar voor alles, genieten we er vooral. De zon gaat achter de bergen onder, de kerk wordt verlicht in vele kleuren, iedereen filmt en maakt foto´s. Dan wordt het vuur aangestoken door barretdragende stoere mannen met fakkels. Niet alleen een verwijzing naar de Olympische Spelen, maar ook naar de eeuwenoude traditie dat de mensen hier het begin van de zomer vieren door de mannen met brandende fakkels uit de bergen in het donker naar beneden te laten rennen, om in het dal een groot vreugdevuur aan te steken. Het spektakel eindigt met een prachtig vuurwerk. Let the Games begin!

Kraaiende hanen en balkende ezels wekken ons op zaterdagochtend 30 juni in ons appartement in boerderij Casa Quintana. De lucht is strak blauw, onze gezichten strak gespannen. Je eerste ´vertical kilometer´ ooit lopen op een wereldkampioenschap is spannend. Om 11 uur is de start in Barruera, in het prachtige Vall de Boí. Daar rijden we naar toe met zijn zessen in één auto, de sky girls, fysiotherapeut Carlos en een Catalaanse bergloper die letterlijk bij ons appartement aan is komen fietsen. In het dorp ontmoeten we de Spaanse loopsters, zij zijn ervaren, zijn er klaar voor, zijn vriendelijk tegen ons.Eerst maar eens de laaglandse lezers uitleggen wat een verticale kilometer is. Het is een wedstrijddiscipline in het Sky Running, waarbij je 1000 hoogtemeters of meer stijgt. Soms overbrug je dat in 7 kilometer, soms in 5, het hangt van het terrein af. Hoe korter de afstand, hoe steiler en moeilijker de wedstrijd is. Vandaag is de verticale kilometer precies 1000 hoogtemeters in ruim 3 km, gemiddeld dus meer dan 30%. De wedstrijd start in het dorp op 1100 meter. De route begint op een verticaal straatje tussen hoge gevels, dan gaan we verder via een stenig slingerend wandelpad. We steken recht omhoog via een wandelpaadje steeds een grindpad over, om de laatste kilometer recht de berg op te gaan. Eerst over een weide met struiken, waar geen pad is. Daarna door een geul met stenen naar een plek vlak onder de top. Daar is de helling op zijn steilst, zeker 40%, en moet je handen en voeten gebruiken. De luidsprekers schallen een hard, echoënd, opgewonden en onverstaanbaar taaltje. Wat wij wel verstaan is de taal van trappelende voeten die warm lopen, van opgeblazen start-bogen, van kraampjes met loopspullen, bekertjes drinken op grote tafels, peptalks van trainers en van atleten in kleurrijke shirtjes en broekjes. Het is warm, we lopen rustig wat warm. De vrouwen starten een kwartier eerder dan de mannen. De nationale teams moeten vooraan in het startvak staan. Ze tellen af bij de start en we lopen met z’n drieën dicht bij elkaar. Chantal en ik lopen uit op Lara, maar het is erg zwaar. De spieren branden, de benen zwabberen van de verzuring, hard hijgend krijg ik een droge keel en bloedsmaak. Op het laatste steile stuk staat Ragna om foto´s te maken en aan te moedigen. De eerste mannen halen me in, zij hijgen ook de longen uit het lijf. De top op 2100 meter komt in zicht. De weg naar beneden is nog best lastig, met zwaar verzuurde benen steil afdalen. De verzorging en organisatie is uitstekend. Even kijk ik nog naar de recreanten die nog omhoog ploeteren en geniet ik van het geweldige uitzicht op de Pyrenese bergen. De hartslag daalt wat en ik overdenk mijn eerste verticale kilometer zwijgzaam, met gemengde gevoelens. Dan daal ik af samen met Chantal, om me heen spreken atleten opgewonden met elkaar en met mij. Springend van steen naar graspol schuifelend en glijdend babbelen we, met grote gebaren en lachsalvo´s. Ik versta niet welke woorden zij uitspreken, maar ook nu weer is dat niet nodig om te begrijpen waar het over gaat. De bergen binden ons.

Om 17 uur is de start van de SkySpeed in Taüll. SkySpeed is een spectaculair onderdeel van het Sky Running. Het is een sprint over een korte afstand op een waanzinnig steile helling. In deze SkyGames is gekozen voor een helling die leidt naar het recreatieterreintje Ermita..... Je sprint 200 meter lang omhoog op een met rotsblokken bezaaide grashelling van 45%. Er is steeds een start van en serie van vier atleten tegelijk. De acht snelsten gaan naar de finale en strijden om de titel in een tweede en finale ronde.
Waanzinnig. Idioot. Gek. Belachelijk. Vloekend kijk ik omhoog tegen de muur waar ik tegen op moet rennen. Hardlopen! Ik slik en slik, maar mijn hart blijft in mijn keel hangen. Ik moet tegelijk met Lara in de tweede serie. We wachten netjes in volgorde. Als we in de starthekken staan, voel ik me als een werkknol tussen Arabische volbloedpaarden op de renbaan. Ik kijk omhoog naar de eerste vier vrouwen. Het is heel simpel: op handen en voeten heel hard omhoog sprinten. Dan sluit ik me af van negatieve gedachten. Ik concentreer me op mijn lichaam, voel de adrenaline komen en stromen, mijn hart doet mee en pompt de boel nog eens goed op. Ik zuig zo veel zuurstof op als ik kan en bij de start vlieg ik in de berg zo hard ik kan. Met handen en voeten klauter ik omhoog. De longen branden, mijn maaginhoud wil naar buiten, maar dit is leuk! We klimmen door een haag van mensen omhoog, ze roepen mijn naam en zwepen de boel op. Ik lig een hele tijd tweede, maar uiteindelijk wint de ervaring en wordt ik derde. Misselijk kom ik over de finish. Heerlijk om een keer zo diep te gaan. Helaas geen finaleplaats maar joe dan ook, ik vond het kicken om mee te doen. Dit wil ik wel eens vaker doen! We nestelen ons tussen de dichte haag van toeschouwers en kijken nog uren naar dit spektakel. Eerst naar de andere vrouwen, dan naar de mannen en naar de finales. Ik weet niet waarvan mijn keel meer pijn doet: van het sprinten in de droge berglucht of van het luidkeels aanmoedigen van de Skyspeedrunners. Hoe dan ook, ik heb een dag meegemaakt op de SkyGames die ik niet snel zal vergeten. In de avond eten we in Barruera zoals Spanjaarden dat doen. Laat in de avond, buiten, gezellig met zijn allen. In de dorpen van Ribagorza Romanicá is vanavond een traditioneel feest om de oogst te vieren. Mannen rennen in het donker met enorme fakkels, gemaakt van sparrenhouten planken aan een steel, de berg af. In het dal steken ze na deze heldendaad een groot vreugdevuur aan. Als we naar het appartement vertrekken, zien we in Taüll de mannen met fakkels staan.  Wij gaan terug naar huis, morgen is er weer een onderdeel: de duathlon ofwel de Sky Bike. 

Zondag 1 juli 2012 was de tweede dag van de Sky Games. Na de twee sprintjes van de vorige dag, stond op zondag een pittige duathlon op het programma. Een verslag van Lara Klaassen met een exclusief interview van de twee heldinnen, Marjolein en Chantal.

Duathlon in het hooggebergte

De dag start met dichte, zware wolken, totaal ander weer als gisteren. Misschien wel een voordeel voor de Nederlanders als het wat koeler is, maar veel regen is natuurlijk niet fijn. Het is droog als we met twee mountainbikes achterin naar Laspaúles rijden over een slingerweg door de bergen. Vandaag starten Chantal en Marjolein op de Skybike. Omdat ik niet aan mountainbiken doe, zal ik vandaag met Ragna supporter zijn en dus rijd ik de dames naar de start.

Sky Bike is het onderdeel van de Sky Games dat te vergelijken is met een duatlon. 11,4 km mountainbiken, 10 km hardlopen, 9,6 km mountainbiken. Het uitzonderlijke is, dat deze duathlon in het hooggebergte plaats vindt. Laspaúles ligt op 1435 meter. De mountainbikeroute gaat over onverharde paden omhoog naar een bergweide op 1900 meter. Daar is het ´parque fermée´, waar de fietsen worden neergezet, de fietsschoenen gewisseld worden voor trailschoenen. Dan start de 10 km lopen. Een echte bergtrail die de lopers via een zeer steile passage leidt naar 2500 meter en weer omlaag naar de bergweide. De atleten fietsen daarna 9,6 km naar beneden terug naar Laspaúles.

Met Ragna en fysiotherapeut Carlos rijdt ik met de auto naar de bergweide waar het ´wisselstation´ is. We rijden achter de vrachtwagen aan die de tassen en spullen van de deelnemers vervoert. Het is een onverharde bergweg van roestbruine klei en rotsblokken. Ragna rijdt onverstoorbaar, rap Spaans sprekend met Carlos, in haar gewone auto in de rij van jeeps en vrachtwagen. Bovenop de pas is het mistig, nat, de ´parque fermée` met zijn metalen hekwerk ligt er spookachtig verlaten bij. De tasjes, die keurig op nummer tussen de koeienvlaaien gerangschikt liggen, kondigen de komst van de fietsers aan. Soms opent zich het uitzicht naar het dal en de dichtbij grazende Pyreneese Ramaderia-koeien. De bellen om hun nek rinkelen stemmig en in de verte is het silhouet van de herders zichtbaar, leunend op hun stokken.

Als ik de mountainbikers tegemoet loop, komt Marjolein ineens de bocht om gecrosst. Ze ziet er sterk en fit uit. Even later zie ik Chantal komen, ze lijkt opgelucht dat het fietsen goed gaat en ik ren de laatste paar honderd meter met haar mee naar de finish. Ze wisselt vlot en het lopen ziet er prima uit. Al snel verdwijnt ze de bergen in.

Marjolein over de mountainbikeroute:

`Het was niet heel technisch, wel veel klimmen. In het begin was er een beek waar iedereen voor ging remmen, ik gaf gas en reed gewoon dwars door het water. Ik had wel een natte voet maar hoefde niet te wachten, dat was een slimme keuze. Door de regen was het wel moeilijker, er waren veel plassen bij de technische stukken waar je doorheen moest. Het ging alleen maar omhoog over een heel mooie route, gedurende een uur.` 

Marjolein:

´Het was heel erg steil, heel gaaf, mysterieus in de mist. Grappig dat je tussen de koeien en koeienvlaaien door stampt. Je moest echt klimmen, veel klauteren en wandelen. Balen dat ik een kwartier heb omgelopen door de mist, ik ging verkeerd naar beneden steil en moest weer helemaal omhoog klimmen, recht omhoog over een rotswand samen met een andere man. De oranje vlaggetjes die de route markeerden, waren door de koeien aangevreten en in combinatie met de mist was het echt zoeken naar de route. Het verkeerd lopen brak mijn moraal. Gelukkig was je niet de enige op de berg. Een jongen lag op het parcours onder een thermodeken geblesseerd, waarschijnlijk een gebroken been. Daar schrok ik wel van.` 

Marjolein:

`Ik had hele goede moed bij fietsen, na het balen over het hardlopen. Ik was gemotiveerd om keihard af te dalen. Het ging goed, totdat Spanjaarden iets riepen wat ik niet verstond. Het bleek een waarschuwing voor heel technisch stuk te zijn waar ik veel te hard in reed. Ik knalde met mijn fiets tegen een rots, waardoor ik panne had met mijn fiets. Eerst dacht ik dat de fiets echt stuk was, mijn achterwiel was geblokkeerd. Maar later bleek dat mijn achterwiel er een stukje uit was gegaan. Na het inzetten van het wiel, kon ik weer verder fietsen, maar ook dit kostte me zeker 10 minuten. Het voelde als een 2e pechmoment. Ik ben wel stug doorgefietst.` 

Marjolein:

´Ik was echt blij dat ik over de finish kwam en zelf nog heel was, balen van die 25 minuten verlies door pech, maar ik heb wel enorm genoten onderweg van de mooie omgeving.´