Ultra Trail du Mont Blanc (UTMB)

Om 17:30uur ging het startschot. Net tien minuten voor de start kwam het met bakken uit de lucht. Iedereen deed zijn regenjasje aan. Maar ik niet, want ik wist dat het geen nut zou hebben, want het zou geen regenbuitje zijn van een paar minuten, dit gaat lang door en nat wordt je toch wel. Ik had gelijk, het bleef regenen tot 23:30uur. Iedereen was door en door nat. Na de regen kwam er plaats voor mist. Mist is een ramp in het donker, want de mist diffuseerd al je licht van je hoofdlamp waardoor je zicht erg beperkt wordt.

 

De eerste 50km gingen heel goed, ik lag 7de bij de vrouwen en het dalen en klimmen ging soepel. Ik had zelf weinig last van de regen, modder en mist, alleen het vergde wat meer concentratie en energie, maar daar had iedereen last van. Ik had nog geen teken van vermoeidheid of pijn. Tot op een zeker moment (rond 60km) ik uitgleed over een partij rotsen en viel: achterafbleek dat ik een botje in mijn hand had gebroken. Ik had hier niet veel last van dus ging gestaagd en met wat meer voorzichtigheid door.

 

Rond het 75km punt werd ik ineens erg misselijk misselijkheid en moest ik overgeven en kreeg last van onregelmatige hartkloppingen. Plotseling wilde mijn lichaam niet meer. Het overgeven bleef gelukkig bij twee keer, waardoor ik weer wat voedsel naar binnen kon krijgen. Het voedsel ging gelukkig goed naar binnen en bleef ook binnen, maar de energie sloeg totaal niet aan: Ik had  waarschijnlijk last van hoogteziekte in combinatie met oververmoeidheid. Ik had de afgelopen dagen hard gewerkt en stressvolle dagen had gehad. Op het 88km punt belde ik mijn vriend, dat ik echt niet meer kon. Hij geloofde me niet, omdat hij me pas daarvoor zo fris had zien doorkomen en mij in de top tien zag lopen. Hij zei dat ik door moest gaan en dat hij pas op het 110km naar me toe kon komen. 

 

Ik was totaal gesloopt en wist niet of ik die 110km zou gaan bereiken, want ik moest daarvoor de hoogsteberg van het parcours beklimmen. Ik ben wel 3keer omgekeerd, maar elke keer dacht ik "misschien voel ik me straks wel beter. Gewoon eerst rustig wandeld gaan stijgen en dan heb je een lekkere lange afdaling". Het steigen ging voor geen meter. Elke keer als ik me probeerde in te spannen ging mijn hart te keer en kreeg ik het spaans benauwd. Ik moest echt op zijn elf en dertigste naar boven toe. Totaal op...

 

Maar ik moest en zal naar mijn vriend toe gaan naar het 110km punt. Ik was enorm verdrietig, want ik wist dat dit wel eens het einde van mijn droom en prachtige avontuur kon worden. Hoe kon dit nou? Ik had geen last van mijn spieren, dat was het probleem niet. Ik heb me nog nooit zo gevoeld. Ik zwalkte maar wat over de paden heen. Dit was gewoon niet meer normaal en onverantwoord. Elke keer als ik ging zitten storte ik in en viel ik letterlijk in slaap. Ik moest nog maar 5 km naar het 110km, maar het leken er wel 40. Ik ben nog nooit uitgestapt tijdens een wedstrijd. Ik wilde geen DNF achter mijn naam. maar ik kon echt niet anders. Ik had het echt zwaar, en waarom? Dat was me op het moment niet duidelijk. Je gezondheid gaat natuurlijk wel voor, maar het was voor mij op dat moment volstrekt onduidelijk waarom mijn lichaam niet meer wilde wat mijn hoofd wilde. Het ging niet. Ik moest wel stoppen.

 

Eindelijk had ik het 110km punt bereikt. Ik moest huilen. Ik viel in Edward zijn armen en Janna en Ronnie probeerde me te troosten. Ze hadden me zien afdalen en waren meteen tot de conclusie gekomen dat ze me niet door mochten laten gaan, ookal zou ik dat willen. Het was onverantwoord. 

 

Ik leverde mijn startnummer in. Dit was het einde van wat een mooi avontuur had kunnen worden, maar helaas dit jaar was de UTMB niet de race voor mij. 

 

Ik moet maar zo denken: ik heb nog heel veel jaar de kans om deze race te doen, ik ben nog jong, gezond en fit genoeg. Gezondheid gaat voor.

 

Ookal kon ik dit laatste een aantal dagen nog niet zo relativeren. Ik voelde me in de steek gelaten door mijn eigen lichaam.

 

Edward heeft me naar 110km gesupporterd. Ik kon gewoon niet meer. Ik voelde me grieperig, leeg, ziek, moe en verdrietig tegelijk.

Maar na een paar dagen wist ik het: ik kom snel terug. Ik ben van plan om snel weer een lange Trail lopen. De goesting en de wil is er nog heel erg. Na wat rust voelt mijn lichaam goed. Nu eerst lekker samen met Edward lekker 2 weken vakantie houden. Maar de UTMB ga ik zeker nog een keer finishen. Ik heb besloten om me compleet te gaan richten op ultratrailrunning en geen wegsmwedstrijden meer te doen.