Marjolein Bil - Ultratrailrunner
Midwintermarathon Apeldoorn 05-02-'12
Om 7:30uur gaat mijn wekker, voor mijn doen een extra uurtje uitslapen. Eerst maar even op de computer NS raadplegen of de treinen wel rijden en hoe vaak, want sinds er 1 vlok sneeuw is gevallen is de hele dienstregeling ontregeld. Er wordt vermeld dat er een aangepaste dienstregeling is en dat je rekening moet houden met langere reistijden. Goed dat doen we dan maar. Ik moet om 12:00uur starten dus dan ga ik 8:45uur de deur uit. Nog een uurtje om een flink ontbijt naar binnen te werken en te twijfelen hoe ik mij ga beschermen tegen de kou. Het is buiten nu -15⁰C en de verwachting is dat het maximaal -8⁰C gaat worden vanmiddag in Apeldoorn. Hoeveel laagjes zal ik aandoen, 2 of 3? Zal ik wel een jasje of geen jasje aandoen? Hoeveel gelletjes zal ik meenemen en hoeveel repen? Hoe ga ik mijn handen warmhouden, in ieder geval handschoenen, maar met of zonder warmte-pads? Welke schoenen zal ik aandoen, mijn wedstrijdschoenen Asics gel DS Sky Speed, deze zijn lekker licht maar wel koud en hebben wat minder grip, of mijn trainingschoenen Asics gel Nimbus, deze zijn minder licht maar wel wat warmer en hebben meer grip?? Ik ga vandaag voor comfort en warmte en niet voor de snelheid, want gezien de kou wordt het eerder overleven en proberen de marathon uit te lopen dan een mooie tijd neerzetten. Dat is dan ook mijn instelling voor vandaag.
Tot mijn verbazing is komt mijn trein richting Apeldoorn netjes volgens het spoorboekje op tijd aan in Utrecht CS, geen vertraging dus. Wel rijdt hij om via Hilversum, maar dat is vanwege geplande werkzaamheden en niet vanwege de sneeuw, wordt er mij verteld.
Aangekomen in Apeldoorn staat er netjes een gratis pendelbus voor ons klaar die ons naar de start brengt. Naast de start staat de schouwburg Orpheus waar ik op zoek ga naar het Asics Prive-ruimte, daar wacht Jacques en een aantal collega’s van het Asics hoofdkantoor op me. De ontvangstruimt is erg goed geregeld, lekker warm met allerlei drankjes voor ieder wat wils, goed gegereld Jacques! Bedankt!! Samen met Lindsay zijn wij de enige die de hele marathon lopen. De rest van de groep loop de 18km of de 27,5km.
Wat leuk, op twitter zie ik dat Frank Roadrunner ook meedoet, dat wist ik helemaal niet. Hopelijk kom ik hem nog tegen vandaag. Op weg naar het startvak kom ik wel een bekende tegen: Mariska Dute, de winnares van Brussel Marathon, waar ik 3e was geworden, echt toevallig! Zij loop vandaag de 27,5km dus we strijden dit keer niet tegen elkaar.
Al tandenklappend staan we met z’n allen te wachten tot het startschot wordt gegeven. Opeens tikt iemand op mijn rug. Het is Frank! Echt superleuk om hem nog even te zien voor de start. Knap dat hij me kon vinden tussen al die grote kerel, want zo groot ben ik niet ;-) We wensen elkaar veel succes en plezier. PANG, het startschot klinkt, daar gaan we dan 42,195 km lang de kou in door de mooiste stukje van Apeldoorn.
De route lijdt ons langs de Apenheul, de Heidevelden, de Bossen van Apeldoorn , Hoog Soeren en Assel met start en finish op de Koninklijke Loolaan. Het is echt een plaatje met al de besneeuwde velden, bomen en daken.
Het begin gaat best lekker, na 10km lig op een schema van 3.16.00. alleen dan begint er opeens een peesje in mijn rechter knieholte te zeuren. Het voelt alsof er telkens twee peesjes over elkaar heen schieten. Super irritant! “Oke, niet aan denken en gewoon doorlopen”. Dit lukt niet echt en ik heb het idee dat ik hierdoor onbewust anders ga lopen. In ieder geval krijg ik er andere pijntjes bij. Mijn rechterkuit voelt er gespannen aan en mijn linker bovenbeen speelt ook op. Ik probeer mezelf af te lijden door aan andere dingen te denken. “waarom zou ik dit niet uit kunnen lopen, ik kan verdorie de zwaarste ironman aan die er is, ik hou van extreme omstandigheden dus waarom zou dit kleine beetje kou me de das om doen?” Ik moet blij zijn dat ik uberhaupt de mogelijkheid heb om te kunnen lopen”. Deze gedachten helpen me wel, een beetje streng zijn voor mezelf, geen lafjes gedoe. Bij de drankposten is er gelukkig ook afleiding genoeg, want doordat iedereen morst valt de helft van het drinken op de grond en omdat het flink vriest worden het mooie ijsbaantjes bij de drankposten. Hier kan niemand wat aan doen. De organisatie is echt top! Die hebben de route picobello in een raptempo sneeuwvrij gemaakt en goed ook, grote complimenten!
Ik ben benieuwd hoe het eruit ziet hoe ik loop, want het voelt alsof ik twee grote blokken aan mijn benen meesleep en alsof ik voor geen meter vooruitkom. Gelukkig loop ik nu valsplat omhoog en zal het wel iets beter aanvoelen als we weer naar beneden gaan, want dat moment moet toch eens komen, toch?
We zitten nu op 25km, de mensen die 27,5km lopen zijn al over 1,5km klaar. Jeetje dat wil ik stiekem eigenlijk ook. Ik ben er wel een beetje klaar mee. Maar ik ren nog, wel met wat pijntjes maar ik moet nog niet wandelen dus ik heb geen goed reden om te stoppen. En ik kan het mezelf niet aandoen om te stoppen. Er zijn vast andere lopers die veel meer pijn hebben en die wel gewoon doorgaan.
Het moment is daar: de splitsing van de 27,5km en de 42,195km, twijfel… ik sla rechtsaf gezamenlijk met erg weinig andere lopers. Ik kan niet meer terug, ik heb gekozen, 42,195km… “lopen zal je Marjolein”.
Ik stommel verder, ik kom een beetje in trance. En ik kan er weer een beetje van genieten. Toch metaal denk ik, omdat ik me nu sterk voel omdat ik heb gekozen voor het afzien. En als ik moet lopen en het niet haal dan is er ook geen man over boord toch, dan heb ik het tenminste geprobeerd. En misschien moet dat moment maar een keer komen dat ik tegen de lamp loop en iets niet volbreng waar ik aan begin, dan weet ik ook hoe dat voelt. Maar daar is nu nog totaal geen sprake van, ik ben nu nog lekker aan het rennen.
Het geeft me moed dat ik door de bomen mensen zie rennen die nog richting het keerpunt lopen, terwijl ik daar nu toch al zo’n 5km voorbij ben. Het is eigenlijk ook wel even lekker om alleen te lopen in deze prachtige omgeving. Af en toe staat er een toeschouwer aan de kant die je aanmoedigt en dat houdt je op de been.
Het parcours gaat nu weer valsplat omhoog en dat voel ik wel. De pijntjes blijven aanwezig en ik krijg ook een beetje last van mijn maag. Meestal is dat een teken dat ik wat vast voedsel moet gaan eten. Dus dat doe ik dan maar ookal staat het me erg tegen. Mijn reep ik keihard geworden door de kou maar ik krijg het gelukkig naar binnen en zo wordt je ook even afgeleid, zodat de kilometers sneller voorbij gaan.
Ik ben bijna boven. Hierna nog zo’n 5km naar de finish en dan ben ik er! ‘poeh, dat zal tijd worden’. Je merkt dat je er bijna bent, want er staan op dit punt een stuk meer toeschouwers die je hard aanmoedigen, dat geeft me een laatste adrenaline stoot die me naar de finish sleept. De 42,2 km had niet langer moeten duren, want het lukt me zelf niet meer op de laatste honderd meter aan te zetten en wat te versnellen wat ik normaal gesproken wel doe. Ik hoor mijn naam, het is Valentin, hij moedigd me hard aan. Er flitst op de laatst meters me nog een dame voorbij, wat ik helemaal niet in de gaten heb. Yes, I did it again! Frank komt naar me toelopen, en feliciteert me. Ik kijk op mijn Garmin 3:27:00. Ok, tuurlijk geen PR, maar zeker niet heel slecht in deze omstandigheden ik had het erger verwacht. Opeens komt een man van de organisatie naar me toe en zegt: ‘Mag ik je feliciteren? Je bent 3e dame overall geworden’. Helaas blijkt dit niet te kloppen want de dame die mij op het laatst nog voorbij flitste is 3e geworden. Maar ach dat maakt me ook niet meer uit, ik ben veelste blij dat ik het überhaupt gehaald heb.
Later dringt het toch tot me door. Als ik niet 3e dame overall ben geworden dan ben ik wel 4e dame overall geworden. En hoeveelste zou ik in mijn categorie zijn geworden? Ik geef Frank een knuffel , neem afscheid van hem en ga naar de Asics-VIP-lounge, daar wordt ik hartelijk ontvangen met allerlei lekkers en een felicitatie borrel. Ze zijn er trots op mijn prestatie. Ik ben toch wel beniewd hoeveelste ik in mijn categorie ben geworden?? Ik loop naar de jury, ze zijn net alle tijden aan het checken. Het blijkt dat ik 1e in mijn categorie ben geworden!!! Wau, dat had ik niet verwacht, omdat het allemaal zo moeizaam aanvoelde, echt te gek want ik heb daarmee ook nog een mooi bedrag verdient ook!
De weg naar huis gaat wat moeizamer, want we hebben iets te lang na lopen borrelen waardoor er geen transferbus meer naar het station gaat. Gelukkig is een buschauffeur van een andere bus zo lief om een stukje om te rijden en ons bij het station af te zetten. Alleen het winterse weer heeft het spoor toch weer getroffen, dus er rijden op dit moment geen treinen terug naar Utrecht. Wel is er een trein naar Amsterdam, dat is tenminste wat. Ik stap in en zie wel waar het schip strand. Het maakt me ook allemaal niet zoveel meer uit, ik heb een voldaan gevoel!
